W obiektywie

Zdjęcia Jacka Jopowicza

Przez Karczówkę i Brusznię Stefan Żeromski z kolegami na Słowik chodził.

J.J.

...Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.

Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego, co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
I w swoim majestacie uczy nas pokory.
Bez słowa na cmentarze wzywa nas corocznie....

(Tadeusz Wywrocki, poeta, muzyk, kompozytor)

Zdjęcia Jacek Jopowicz

Znakomitych starszych kolegów, którzy chodzili do naszej szkoły, ale trochę wcześniej, mamy wielu, nie tylko Stefana. Z okolic Pińczowa pochodził Adolf Dygasiński. Urodził się na Ponidziu i Ponidzie wprowadził do literatury umieszczając tam akcję większości swoich utworów.

Nigdzie tak pięknie nie śpiewają słowiki ani skowronki, nigdzie bzy nie mają woni tak miłej, nigdzie róża rankiem nie przyozdabia świata cudowniej, tak wiosnę nadnidziańską opisał w noweli "Za krowę".

Jabłka, grzyby, winogrona, kwiaty-jesienne obrazki z Kanady nadesłane przez kolegę Macieja Znojkiewicza.

Szlak turystyczny przez Złotą Wodę, Orłowiny, Górę Kiełki, Wojteczki, Górę Zamczysko do Widełek. sfotografowany przez kolegę Jacka Jopowicza.

„W uszach moich trwa szum twój, lesie dzieciństwa i młodości”…słowa otwierające „ Puszczę jodłową” Stefana Żeromskiego zna wielu z nas. Kto jednak zna  taki fragment:

 Czarne cienie jodeł kołyszą się rytmicznym tanem… Krzywymi pazurami korzeni wszczepione między omszałe, sterczące i nawalone skrzyżale, między rumowie, które zwietrzały kwarzec górski wytwarza, spłaszczonymi koronami chwiejące się za wiatrem tam i sam, obwieszone ciemnozielonymi wieńcami igieł ulistnienia, obarczone licznymi ramionami spławów potężnych, pachnące balsamicznym olejem w nasionach zawartym, śpiewały przed nim własny poszum swój…?

Dalej jest tak:

W ko­tli­nie, ni­sko, scho­dzi cień
w ciem­nych je­zio­rek głu­szy;
bla­dy, je­sien­ny, po­wsta­je cień
i ran­ną rosą pró­szy.

Na hali de­ski pu­stych strzech
z da­le­ka lśnią od słoń­ca;
do­ko­ła tra­wa, ka­mień i mech,
pust­ka, jak grób mil­czą­ca.

Modliszka zwyczajna (Mantis religiosa) jest w Polsce pod ochroną ścisłą od 1984 r. Jest również wpisana do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt jako gatunek zagrożony. Modliszka jest trudno zauważalnym owadem dużych rozmiarów: samice mogą dorastać nawet do 9 cm długości. To drapieżnik, ale niegroźny dla ludzi. Nazwę zawdzięcza modlitewnej pozie w której najłatwiej ją zauważyć

 Jak donosi Radio Kielce, pojawiła się też w malenickich lasach:

https://www.radio.kielce.pl/wiadomosci/tropikalne-modliszki-w-malenickich-lasach,135817

J.

Zdjęcia Jacka Jopowicza.

Zaczarowany las, Janusz Kwiek

Wkoło zwały i karcze i zdradzieckie gąszcze.
Krążą nad czarnym bagnem złe, zielone chrząszcze,
sosny się otuliły w mchów brodate strzępy,
wyłazi armia mrówek spod brunatnej kępy.

Paprocie i widłaki w fantastyczny deseń
kryją żmije – brązowe jak uwiędła jesień.
Tryska spod głazu struga trującego źródła,
z piskiem krąży nad ziemią jędza siwokudła.

Pośród traw skaczą nikłe płomyków iskierki -
słyszę, jak coś się skrada poprzez gęste świerki.
Snują się nisko kłęby srebrzystych oparów,
cały las się zaplątał w pajęczynie czarów.

Poprzez koronę drzewa widać krąg księżyca.
Kusi urokiem bagna podstępna zwodnica,
wyraźnie słychać w gąszczu przyciszony chichot,
stukot diabelskich racic, trzask. I nagle cicho.