W obiektywie

Jak już niedawno pisałem, las Pasma Posłowickiego – od Stadionu po Kawetczyznę, Dyminy, Słowik, Białogon, to miejsce spacerów, wycieczek i wagarów uczniów chyba od początku istnienia naszej szkoły. Zobaczmy, co się tam kryje.

Jacek Jopowicz

Zbigniew Herbert ,,Las''

Ścieżka biegnie boso do lasu. W lesie jest dużo drzew, kukułka,

Jaś i Małgosia i inne małe zwierzątka. Tylko krasnoludków nie ma, bo wyszły. Jak się ściemni, sowa zamyka las dużym kluczem, bo jakby się tam zakradł kot, toby dopiero narobił szkody.

Za nami ostatni weekend sierpnia. Wiele osób skorzystało z pięknych słonecznych dni i zaplanowało wakacyjny wyjazd. Ponieważ bycie Żeromszczakiem zobowiązuje szukaliśmy śladów naszego Patrona. Dziś w fotogalerii zdjęcia z Rozewia od Grażynki i Stanisława Szreków, które przesłali nam wraz z serdecznymi pozdrowieniami.

Dziękujemy.

Latarnia morska w Rozewiu nosi imię Stefana Żeromskiego, który w latach 1920 - 1924 odwiedzał Rozewie - zamieszkiwał podobno nawet w latarni. Na dziedzińcu znajduje się 

Wakacyjne pozdrowienia z malowniczego Podlasia, regionu znanego z pięknych krajobrazów, dzikiej przyrody i bogatego dziedzictwa kulturowego przysłali nam Agnieszka i Krzysztof Zaremba.

Dziękujemy serdecznie.

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wyprawy.

Ostatnio media określają wszystkie pełnie Księżyca powołując się na stare nazwy z języka Indian Algonkinów z Ameryki Północnej (obecnie żyje ich ok. 1 tysiąca). I tak oto w czerwcu mamy Truskawkowy Księżyc (niby od ich pory zbioru truskawek). Jednak Indianie znali tylko poziomki. Truskawek znać nie mogli, bo te powstały z przypadkowego skrzyżowania dwóch rodzajów poziomek amerykańskich: wirginijskiej i peruwiańskiej w XVIII wieku we Francji.  Nowe uprawy rozeszły się bardzo powoli najpierw po Europie. Ciekawe, że słowo truskawka jest rdzennie polskie.

https://historykon.pl/jak-powstala-truskawka-historia/

Tymczasem nazwy czerwcowego Księżyca w pełni w krajach europejskich to od wieków Różany lub Miodowy.

Natomiast odcienie koloru Księżyca, jego wielkość i wysokość ponad horyzontem zależą od odległości od Ziemi, a te podczas trzech nocy pełni (tak, tak) są różne. Ostatnią pełnię poprzedził ciekawy kolorystycznie zachód Słońca.

Z sentymentem wspominam bardzo ciekawe lekcje astronomii w X klasie, które prowadził znakomity prof. Jan Wójcik.

Jacek Jopowicz

W maju, podczas zachodów, często odzwierciedlały się na niebie wydarzenia ziemskie – zamęt w polityce i zamęt w  pogodzie. Pojawiały się dziwne formy chmur, chmurek i niebywałe kształty zachodzącego słońca. Można było powtarzać za Marcinem Okoniewskim: „Zachód słońca wyglądał dziś, jakby wyszedł spod pędzla malarza, który wypił o jedną lampkę wina za dużo.” (Lato dni ostatnich).

Jacek Jopowicz

Chłodny, deszczowy maj w całej Polsce, a w Tatrach jeszcze zimniej i co trochę pada śnieg przykrywając ten pozostały z zimy oraz skały i kosodrzewinę. Tego świeżego nie jest dużo, bo przybywa około kilkanaście centymetrów, a w ciągu dnia, kiedy cieplej, poprzedni się topi. Chmury wiszą nisko  zakrywając przeważnie szczyty do połowy, często niżej, a czasem zniżają się do powierzchni stawów. Tak jest i w Zachodnich i w Wysokich Tatrach. Za to w niżej położonych dolinach zieleni się trawa i kwitną kwiaty.

Gdyby w 1892 roku opady trwały tak jeszcze w końcu maja, rozpaczałby Stefan Żeromski. Po raz pierwszy będąc w Zakopanem, od 25 kwietnia wyczekiwał, aż stopią się zimowe śniegi, by móc odbyć wycieczką do Morskiego Oka. Jak wiemy, wyruszył dopiero 13 czerwca, ale i tak z duszą na ramieniu, wspomagany przez przewodnika Jakuba Gąsienicę, („Gdyby nie on – już by Stefusiów mózg orłowie na Zawracie dziobali”.) musiał przejść Zawratowy Żleb po śniegu.

Las Pasma Posłowickiego – od Stadionu po Kawetczyznę, Dyminy, Słowik, Białogon. Miejsce spacerów, wycieczek i wagarów z czasów Dygasińskiego, Żeromskiego, Gajzlera, Hendlera, Jażdżyńskiego, Pierścińskiego, także i mojego rocznika, a zapewne jeszcze wcześniejszych i późniejszych, nazwijmy ich ogólnie, żeromszczaków.

Wystarczy wejść tam z którejkolwiek strony, by zanurzyć się w zieleni i świeżym powietrzu.

Jacek Jopowicz

         Jan Gajzler

    Kielce (fragment)

…O tajemnicze rozdoły

Karczówki, Wietrzni, Kadzielni,--

lasy Słowika, Dymin, Telegrafu!...

…gdzie żeśmy się zgubili, młodością weselni,

święte bractwo wagarów, ekstry i palanta?---

--rycerze śmiałych przygód i ślepego trafu,-

żeglarze snów czarownych…, cudnych lat majaki,

gdy się śniła wciąż nowa w fantazji Atlanta…

Stefan Żeromski tak wspominał na stronach Puszczy Jodłowej drogę do  domu przez Radostową: „Jestem oto u jej podnóża w Leszczynach, w Mąchocicach, w Bęczkowie – jestem na pierwszym garbie, na drugim, na trzecim – jestem niedaleko wierzchołka - jestem na szczycie! Widzę już mój kres i mój cel: rodzinny dom. Schodzę z rozmachem w dół”.

A my wejdziemy na Radostową ścieżką od zachodu, od mieniących się wód Lubrzanki, bo przecież wszystkie drogi prowadzą… na szczyt. Z podejścia widać w prześwicie drugą „górę domową” zwaną dawniej Kamieniem, a teraz to Dąbrówka z Klonówką, całkowicie pokryte lasem. I na szczycie Radostowej wokół widać to samo – gęsty las. Ani rodzinnego domu Stefan by nie ujrzał, ani nie mógłby do niego swobodnie zbiec przez splątane krzewy i drzewa. Jedynie od strony południowej las kończy się po kilkudziesięciu metrach od szczytu.

Żeby rozejrzeć się wokół, trzeba wejść na sąsiednią Wymyśloną. Stąd mamy widoki niemal jak Żeromski z Radostowej: na Łysicę, Miejską. Psarską, Sieradowską, Bęczków, Krajno, Wilków, Ciekoty i oczywiście na wielką górę zieleni – Radostową.

Jacek Jopowicz