Dzięki patriotycznym kartkom wielkanocnym z okresu międzywojnia, odkryliśmy na nowo ich autora, malarza Tadeusza Rybkowskiego, absolwenta naszej szkoły z roku 1865. Jest on autorem rysunku przedstawiajacego wygląd szkoły w roku 1862.

Urodził się w 1848 roku w Kielcach, ale dzieciństwo spędził w Opatowie. Naukę w Szkole Wyższej Realnej w Kielcach ( czyli naszej szkole) rozpoczął w 1857, egzamin maturalny zdał z odznaczeniem w 1865 roku już w szkole o zmienionej nazwie - w Gimnazjum Klasycznym (od 1862). Rok przepracował jako nauczyciel w Instytucie Hermana Hillera przy ul. Leśnej w Kielcach, po czym podjął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym w Szkole Głównej w Warszawie pracując jednocześnie w warszawskim magistracie. Został przez władze miasta doceniony za ogólą wiedzę i zdolności rysunkowe i wytypowany jako stypendysta rządowy do ASP w Petersburgu. Wybrał prywatną praktykę budowniczo-inżynierską, która umożliwiła mu sfinansowanie nauki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. W tym czasie poznał Oskara Kolberga, któremu wykonywał później rysunki do jego studiów etnograficznych.

Autor kartek, Tadeusz Rybkowski,  pochodził z Kielc, zmarł we Lwowie (1848 - 1926). Studiował malarstwo pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, Wiedniu  w Akademii Sztuk Pięknych. Podróżował do Włoch, Monachium, Drezna i Berlina. W roku 1893 zamieszkał we Lwowie, założył tam prywatną szkołę malarstwa dla kobiet. Wykładał też w Państwowej Szkole Przemysłowej. Malował olejno i akwarelą, przede wszystkim sceny rodzajowe: polowania, targi, jarmarki. Interesował się folklorem huculskim, zajmował się malarstwem ściennym, wykonywał ilustracje do czasopism.

Dziękujemy za nadesłany materiał koledze Jackowi Jopowiczowi

Kiedyś wysyłaliśmy pocztowe kartki z życzeniami, dzisiaj pozostaje nam telefon i internet. Przedstawiamy, w spojrzeniu sentymentalnym, nadesłane przez Jacka Jopowicza wielkanocne kartki górskie.

Pisanki z życzeniami od Macieja Znojkiewicza

Od później jesieni do wiosny jest okazja, by spacerując po Karczówce zobaczyć  kościół i klasztor  inaczej. Kiedyś nie było tam lasu, drzew rosło na wzgórzu niewiele, co widać na przed- i powojennych zdjęciach i rysunkach. W obecnych czasach, gdy na gałęziach pojawiają się liście, zabudowania widoczne są jedynie z bliska, a z daleka tylko wieże kościoła.

Mało kto już pamięta skąd ten kościół znalazł się na Karczówce. W 1622 r. w Polsce wybuchła wielka epidemia, większa niż teraz. Właściciel Kielc, biskup krakowski Marcin Szyszkowski  złożył ślubowanie, że jeśli za przyczyną św. Karola Boromeusza zaraza ominie miasto, wybuduje kościół pod jego wezwaniem. Tak w latach 1624-28 powstał kościół na kieleckiej Karczówce. W głównym ołtarzu zawierającym relikwie Patrona znajduje się przejmujący obraz przedstawiający św. Karola pochylonego nad Chrystusem zdjętym z krzyża. Ale Kielce zapomniały już, kto je ocalił od zarazy.

Dużo, dużo zdrowia i pogody ducha

Wiosna kwitnie. Pierwsze kwiatki dzikich drzewek owocowych, pierwszy paź żeglarz i pierwsze fiołki.

J.

RAJDOWE WIRUSOWE ŚWIĄTECZNE

Epidemia już na dobre kwitnie w ojczyźnie,
brakuje sprzętu, niezbędnych środków ochrony,
ratunek w zakupywanej teraz chińszczyźnie,
system testów w dalszym ciągu ograniczony.

Czy zaraza zdziesiątkuje nasze szeregi ?
Tragicznie zwłaszcza w domach opieki społecznej !
Policja patroluje parków, lasów brzegi.
Czy zamknięcie tych obszarów ludziom bezpieczne ?

Grupy podejrzanego ryzyka w odstawce,
ze staruchami najlepiej się więc nie stykać !
Gros dzieci w ciasnocie czterech kątów - w głupawce,
szkoły zamknięte, gdzie się zabawić, pobrykać ?

Babcia mówi, że ten wirus to dopust Boży,
stosować upusty krwi, napotne wywary ...
Trzeba coś robić, nie można się przed złem korzyć,
może jakiś amulet - według wskazań starych ?

System zdalnego kształcenia - bez perspektywy.
Największy problem z najmłodszymi rocznikami.
Na ulicach, w domach, w sklepach - nastrój mrukliwy,
żadnych kontaktów z najbliższymi sąsiadami.

Dopóki poziom wody w rzece ten sam i słońce świeci, wzorki na wodzie zwykle takie same. Zatrzymane w kadrze, ale tamta woda już dawno popłynęła. Panta rei.

J.

Zdjęcia: Jacek Jopowicz