Zgórskie Góry to pasmo ośmiu szczytów rozciągających się od Rykoszyna po Słowik. Licząc jednak od bliższej nam strony, od przełomu Bobrzy, pierwsza to Góra Słowikowska (360 m), dalej Biesak (388 m), Zielona (372 m), Pruskowa (368 m), Belnia (362 m), Skwarnia (327 m), Plebańska (342 m) i Ciastowa (329 m). Zbudowane są z oliwkowo – szarych piaskowców i porośnięte lasem mieszanym, ale z bardzo dużą przewagą buczyny. Ciekawostką tego pasma jest niespotykana gdzie indziej w Górach Świętokrzyskich ilość pięknych, głębokich wąwozów i bocznych dolinek. Najlepiej widoczne są w całości, kiedy liście opadną z drzew.

Na archiwalnym zdjęciu wykonanym od południa w 1936 r. jest tylko część Zgórskich Gór – od G. Słowikowskiej po Pruskową. Na Patrolu widoczna drewniana wieża triangulacyjna. Była bardzo wysoka. Zachowała się w całości do końca lat 60- tych. Przypuszczam, ze takiej panoramy już się nie da zrobić z powodu gęstej zabudowy od Słowika po Czerwoną Górę. Szewce też doszły do już do Miejskiej Góry.

Na Słowik, do źródełka, chadzał przez Karczówkę Stefan Żeromski wraz z kolegami. Pisze o tym w pamiętnikach, ale nie wspomina w którym miejscu ono biło.

J.

Obydwa kamieniołomy z pięknie „wyrzeźbionymi” ścianami z czerwonego piaskowca znajdują się niedaleko Kielc, w gminie Miedziana Góra. Wykień wyrąbano w zboczu góry o tej samej nazwie, leżącej naprzeciwko Toru Samochodowego „Kielce”. Jego ciekawostką jest wielki, płaski głaz położony na szczycie betonowego słupa. To praca magisterska studenta architektury, który wyliczył dokładnie punkt podparcia. Większy i starszy kamieniołom Ciosowa znajduje się w zboczu góry o tej samej nazwie, posadowionej pomiędzy wsią Ciosowa a Torem Kielce. Podczas dobrej pogody znad jego krawędzi  można zobaczyć panoramę Kielc i części Gór Świętokrzyskich.

Znany i ceniony od średniowiecza czerwony piaskowiec z tych okolic nazwany został „tumlińskim”. Używany był przede wszystkim do wykładania elewacji i wyrobu detali ścian. Wystarczy wejść na kieleckie Wzgórze Zamkowe, przejść ulicą Sienkiewicza czy Równą, przyjrzeć się uważnie kościołom i budynkom w różnych miejscowościach, także w Warszawie. Jeszcze w latach 70- tych ub. wieku starsze ulice Kielc miały z czerwonego piaskowca chodniki, krawężniki, misy pod rynnami, odpływy, słupki bramowe.

Pierwszy śnieg tegoroczny zaczął padać w nocy z 28 na 29 listopada przed godziną drugą, ale do niedzielnego rana przestał. Może jeszcze dopada?

J.

Święta Rozalia żyła w XII . w Palermo na Sycylii. Pomimo arystokratycznego pochodzenia został pustelnicą  i mieszkała w grocie. Miejscowe źródła podają, że odnalezienie jej kości i przeniesienie do miasta uchroniło Palermo przed epidemią dżumy. O jej życiu można przeczytać na stronie parafii w Skorzeszycach, której jest patronką: http://www.parafiaskorzeszyce.pl/patronka-8452

Św. Rozalia ma kapliczkę w piaskowcowej grocie w zupełnie innej części Gór Świętokrzyskich, na górze Perzowej w Paśmie Oblęgorskim. Urządzono ją prawdopodobnie na przełomie XVII – XVIII wieku. W czasach wielkich epidemii udawały się tam pielgrzymki modlące się o pomoc w ocaleniu od zarazy. Okoliczni mieszkańcy pielgrzymują tam nadal, a w okolicy 4 września uroczyście świętują wspomnienie św. Rozalii.

Szanowni Państwo,jestem absolwentką Liceum im. Stefana Żeromskiego (matura 1999). Dowiedziałam się, że nasz kolega Paweł Syska, rowniż absowent naszego Liceum (matura 1998), miał bardzo poważny wypadek. Jego żona zbiera pieniądze na rehabilitację mającą na celu przywrócenie Pawłowi choć częściowej sprawności i samodzielności. Oto link do tej akcji: https://www.fundacjaavalon.pl/nasi_beneficjenci/pawel_syska_12370.html . Prosimy o pomoc dla Pawła i wsparcie tej akcji. Pozdrawiam - Olga Giemza

Drzewa Łysogór, Jan Gajzler

Dęby, klony, modrzewie, jodły, cisy, buki –

- o, góry moje, świętym, pysznym skryte borem…

przecudną waszą delię poszarpał na sztuki

zły człowiek niszczycielskim i ślepym toporem…

Szumią jeszcze mocarne, ostatnie prawnuki

świętych drzew, co podniebnym koron rozhoworem

śpiewały przy gontynach i w piorunne huki

słały szum nieulękły nad puszczy przestworem…

Stoi jeszcze po górach Łysogórska puszcza

trwa na stokach odwieczną niepobitą strażą

I w szczytów tajemniczy, cudny świat nie wpuszcza…

Nad modrymi lasami poszumy się ważą, -

po koronach drzew lata wichru dech szalony, -

szumią dęby Łysogór, jodły, buki, klony…

Po zachodzie lekki mróz zsunął się z nieba po pochyłości chmur i oszronił wszystkie rośliny. Chociaż za tydzień kończy się listopad, to niektóre kwiatki myślą, że nadal jest lato. J

Zdjęcia Jacka Jopowicza.

Takie ulotki zostały rozrzucone w Warszawie z samolotów przelatujących nad konduktem żałobników żegnających 23 listopada 1925 roku zmarłego trzy dni wcześniej pisarza Stefana Żeromskiego. Wśród żałobników szła z wieńcem grupa kolegów pisarza z Męskiego Gimnzjum Rządowego w Kielcach, czyli z naszej szkoły.

Od 19.11.2020 roku oryginalny egzemplarz ulotki można oglądać w Dworku Żeromskich w Szklanym Domu w Ciekotach. Przekazała ją z rodzinnych zbiorów żeromszczanka, kustosz Kazimiera Zapałowa.

więcej na stronie Radia Kielce:
www.radio.kielce.pl/wiadomosci/95-lat-po-smierci-zeromskiego-unikatowa-u...

W wieku 71 lat zmarł kolega Grzegorz Midak, maturzysta z 1967 roku, ceniony i powszechnie lubiany lekarz internista. Przez 40 lat prowadził Ośrodek Zdrowia w Starwczynie. W 2010 roku został Człowiekiem Roku gminy Strawczyn, a w 2016 zajął 2 miejsce w plebiscycie Echa dnia na  Lekarza Roku. Do plebiscytu został zgłoszony przez pacjentów. Po przejściu na emeryturę pracował nadal w ośrodkach zdrowia w Zagnańsku i Piekoszowie. Nie zostawił swoich pacjentów, zmarł 15 listopada 2020 r. zakażony koronawirusem. Pogrzeb 28 listopada. Grzegorz Midak spocznie na cmentarzu w Zagnańsku.

Jesień na trasie: Nowa Słupia – Trzcianka – Święty Krzyż – Nowa Słupia spotkał i uwiecznił na zdjęciach kolega Jacek Jopowicz.