28.09 .2024 mieliśmy ogromną przyjemność uczestniczyć w 50 -leciu pracy scenicznej naszej szkolnej koleżanki, i również naszej wieloletniej przyjaciółki Ani Treter Hnatowicz.

Uroczysty koncert odbył się w wypełnionej po brzegi sali Nowohuckiego Centrum Kultury. Na widowni pojawiło się  dużo postaci ze świata muzycznego i kulturalnego z całej Polski. Była również duża grupa Żeromszczaków z Kielc, różnych części kraju i  świata.

Przygodę ze śpiewaniem zaczęła  w Kielcach w szkole, a jej bogata kariera artystyczna rozpoczęta 50 lat temu na deskach Kabaretu "Pod Budą", kontynuowana później z Grupą Muzyczną "Pod Budą", a od wielu lat kariera solowa - i co ciekawe, cały czas z tymi samymi muzykami z "górnej półki" - jeden z najlepszych gitarzystów  w Polsce - Jan Hanatowicz, prywatnie mąż Ani, basista Wojtek Bobrowski, Tomasz Hernik,  Artur Malik oraz Adam Niedzielin.

Podczas koncertu Ania zaśpiewała piosenki ze swoich 5 solowych płyt, ale również z repertuaru grupy "POD BUDĄ".

Uroczystość uświetnili Artur Andrus, Maciej Balcer oraz Grzegorz Tomczak.

Zapraszamy na spotkanie z Maciejem Siudą (matura 2002), wybitnym architektem, który opowie o roli przestrzeni w naszym życiu emocjonalnym.

Jak miejsca związane z trudnymi wydarzeniami mogą stać się bezpieczne i przyjazne? Jak architektura wpływa na nasze wspomnienia i poczucie bezpieczeństwa? Poruszone będą tematy tworzenia przestrzeni, które leczą, chronią i budują więź z przeszłością.

W niedzielę 20 października o godz. 17.00 w Instytucie Kultury Spotkania i Dialogu przy ul. Planty 7.odbędzie się ostatnie spotkanie w ramach cyklu „Wobec zła”. Maciej Siuda wygłosi wykład pt. „Architektura Pamięci. Przestrzeń, która odbudowuje zaufanie”.

W witrynach Instytutu Kultury Spotkania i Dialogu obejrzeć można fotografie pani Alicji Obary, które stanowią fragment projektu „Ślady mijającego czasu - kieleckie podwórka w obiektywie Alicji Obary”. Wystawa prezentowana była w ubiegłym roku w OMPiO w Kielcach.

14 października 1864 r. w Strawczynie niedaleko Kielc przyszedł na świat Stefan Żeromski – jeden z najważniejszych polskich pisarzy.

Jego narodziny były szczególnie oczekiwane przez rodzinę, która wcześniej powitała trzy córki: Wincentynę (ur. 1859), Aleksandrę (ur. 1861) i Wacławę (ur. 1863). W rodzinach, takich jak Żeromscy, przyjście na świat chłopca miało ogromne znaczenie. Dla matki oznaczało to spełnienie oczekiwań męża i obowiązku wobec ojczyzny, a dla rodziny – szansę na przedłużenie linii rodowej. Z tych powodów przyszły pisarz był dzieckiem bardzo wyczekiwanym.

Z tej okazji zachęcamy do odwiedzenia Muzeum Stefana Żeromskiego, oddziału Muzeum Narodowego w Kielcach. To doskonała okazja, by poznać życie i twórczość tego wybitnego pisarza! https://mnki.pl/zeromski/

Inauguracja roku szkolnego 2024/25 w „Żeromskim” miała wyjątkowy, historyczny wręcz wymiar, ku czemu wydarzenie to wyniosła ceremonia nadania liceum nowego sztandaru. Nowego, bo spod igły, ale też dla odróżnienia od starego. Przypomnijmy.

Historia pierwszego sztandaru szkoły zaczęła się pisać w 1935 roku, gdy miejsce jej patrona po Mikołaju Reju zajął autor „Syzyfowych prac”, jej absolwent. Okupacyjna poniewierka i powojenne upokorzenia polityczne, jakim sztandar został poddany, uczyniły go szacownym eksponatem i wykluczyły z roli, jaką ze swej istoty winien pełnić w życiu szkoły.

W miarę czasu na gruncie naszego Stowarzyszenia zrodził się, i przy partnerskim zainteresowaniu szkoły, dojrzewać zaczął zamysł odtworzenia owego „starego” sztandaru. Wśród żeromszczaków została rozpisana zbiórka na sporządzenie jego repliki, władze miasta przyznały grant na ten cel. Wydawało się, że sprawy mają się nieźle, gdy znienacka wszystko się rozsypało i jakby przycichło... Jednakże pozornie, skoro 2 września anno 2024 poniosło się: szkoła ma sztandar. Nowy.

30 września 2024 w ramach Kieleckiego Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego mieliśmy przyjemność wziąć udział w CZYTANIU PERFORMATYWNYM „SKÓRY PO DZIADKU”. Tekst czytali aktorzy kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego oraz sam autor i reżyser Mateusz Pakuła - żeromszczak.

Po czytaniu miała miejsce kielecka premiera książki „Skóra po dziadku” i spotkanie autorskie z Mateuszem Pakułą.

Ze strony https://teatrzeromskiego.pl/spektakle/czytanie-skora-po-dziadku/

„Skóra po dziadku” na podstawie książki Mateusza Pakuły, w adaptacji i reżyserii autora

obsada: Anna Antoniewicz, Dagna Dywicka, Ewelina Gronowska, Wojciech Niemczyk, Andrzej Plata, Łukasz Pruchniewicz, Dawid Żłobiński

Późnym popołudniem 25.09.2024 spotkaliśmy się w MUZEUM HISTORII KIELC na wernisażu wystawy malarstwa "BARWY ŻYCIA". Bohaterka wieczoru, EWA ŻELAZNY – MACHURA to malarka i poetka. Z zawodu mgr zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. Wystawa zorganizowana została w ramach obchodów jubileuszowych naszej szkoły. Dzień wcześniej w auli I LO młodzież klas maturalnych miała okazję spotkać się ze starszą koleżanką żeromszczanką i wysłuchać bardzo ciekawego wykładu z historii sztuki.

Serdecznie dziękujemy Ewie za inicjatywę, za czas poświęcony szkole oraz za wpuszczenie nas do barwnego świata swoich obrazów i wierszy.

Dziękujemy również za książkę ze specjalną dedykacją dla Żeromszczaków.

Ewa Żelazny – Machura

WSPOMNIENIE

Droga do szkoły wiodła pod górę,

ulica Duża i Katedra.

Idę zasłuchana w ptasi świergot na skwerze,

tam o tej porze jeszcze pusto,

ptak przysiadł na armacie.

Szkoła już blisko,

moja szkoła-lecz nie moja,

do kościółka Św. Trójcy przytulona.

Mijam ją szybko – idę dalej,

dzwon katedralny się odzywa,

Dzwoni – to ósma już godzina.

Z żalem informujemy , że w niedziele 22.09 zmarła nasza Koleżanka, rocznik matury 1967, Doktor Nauk Medycznych w dziedzinie hepatologii Gosia Cicha. Pomogła wielu ludziom, Jej pomóc się nie udało. Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się o godz. 14.00  w piątek, 27 września br., w Bazylice katedralnej. Małgorzata Cicha spocznie na Cmentarzu Starym w Kielcach.

Jej Rodzinie i Bliskim składamy najserdeczniejsze kondolencje.

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceum Ogólnokształcącego im. S. Żeromskiego „Żeromszczacy".

Piękne zjawiska mieliśmy na niebie z wtorku na środę. Pełnia Księżyca zbiegła się z jego niemal maksymalnym zbliżeniem do Ziemi, czyli jak uczył nas prof. Jan Wójcik – był blisko perygeum orbity. Przez to wydawał się większy i jaśniejszy niż zwykle. Podobną superpełnię widzieliśmy w sierpniu. Do tego nad ranem można było zaobserwować niewielkie, częściowe zaćmienie naszego naturalnego satelity, chociaż niestety zakłócone przez drobne chmurki.

Wszystko to było poprzedzone pięknym zachodem Słońca. Ale ono zawsze jest w pełni, a Księżyc raz na miesiąc i dość rzadko w wersji „super”.

Jacek Jopowicz