W obiektywie

Odleciały sikorki, które u nas spędzają lato, a pojawiły się te ze wschodu i północy. Teraz buszują całymi stadkami na skrajach lasów i w ogrodach szukając pożywienia. Dobrze jest zostawić po przekwitnieniu słoneczniki ozdobne, których nasion nie jemy, a sikorkom bardzo smakują. Wtedy mamy widowisko. Ptaki są bardzo ruchliwe, ale nigdy nie siadają wszystkie w jednym miejscu. Przylatuje jedna, najwyżej dwie, dziobnie sobie nasionko z góry albo z dołu i odlatuje, bo już leci następna. Są niestety bardzo płochliwe i można je fotografować tylko z szyby. Sikorki bywają też malowane. Znalazły się na przykład na obrazach Andrzeja Olesia, malarza krakowsko – kieleckiego, kiedy przyleciały na okno jego domu przy ul. Kopernika 8 w Kielcach.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Ole%C5%9B_(malarz)

J.J.

W XIX wieku góralscy przewodnicy prowadzali klientów nad Morskie Oko najczęściej łatwą, leśną drogą z Zakopanego przez Psią Trawkę i Przełęcz Waksmundzką. Wędrowali tamtędy w obie strony mocno związani z Tatrami m.in. Wojciech Eljasz – Radzikowski (ojciec Walerego), Tytus Chałubiński. Ks. Józef Stolarczyk, Stanisław Witkiewicz (ojciec Stanisława Ignacego). 14 czerwca 1892 r. Stefan Żeromski wracał tą drogą z Morskiego Oka. Dotarł tam poprzedniego dnia przez Zawrat i Świstówkę z przewodnikiem Jakubem Gąsienicą. Była to jak na owe czasy, bardzo ambitna i trudna wycieczka, tymczasem Żeromski przebywał w Zakopanem na leczeniu płuc. A może chciał zażyć jeszcze trochę wolności przed bliskim ślubem? Po I wojnie światowej zbudowano kawałek „drogi bitej” i w 1927 r. Tadeusz Bocheński nie musiał już iść z Zakopanego: „Stara drynda benzynowa, zwana z barbarzyńska autobusem, przywiozła mię do Jaszczurówki”. A teraz szlak zaczyna się w Toporowej Cyrhli, gdzie można wysiąść z mikrobusu wiozącego dokładkę do morskoocznego tłumu. Ponieważ leśne ścieżki były mylne i poplątane, Towarzystwo Tatrzańskie w 1887 r. oznaczyło właściwą drogę farbą.

W sobotę wiał halny. W niedzielę słoneczna jesień. W poniedziałek od rana sypał śnieg i od wysokości 1 tys. m była mgła. We wtorek nieśmiała, niemal całkiem zachmurzona wiosna. Od środy grzało słońce. 20 stopni ciepła, kwiaty i sójki chwaliły się swoimi kolorami, rusałki (ale motyle) siadały nawet na kijkach trekkingowych, błyszczały ściany skalne.  I tak do czwartkowego wieczora, kiedy przyszedł jesienny deszcz.

Nie jest to jakaś nowość pogodowa, bo bywa, że w Tatrach śnieg spadnie już w sierpniu, a jak pamiętam od końca lat 60., co kilka lat w połowie października chodziło się nawet po graniach w samych spodenkach.

J. Jopowicz

Już początek października, zaczyna się jesień, chociaż temperatura jest niespodziewanie wysoka. Słońce świeci coraz niżej nad horyzontem. Liście paproci, dzikiego wina brązowieją, czerwienieją, zaczynają też opadać z wysokich drzew. Orzechy laskowe już gotowe do zbierania. Grzybów tylko niewiele z powodu niewielkich opadów deszczu. Za to chodząc po lesie można spotkać różne dziwne twory natury.

Jacek Jopowicz przesłał nam zdjęcia koziołka, który niedawno był u niego na kolacji. Niepokojące, że sam, bo zwykle bywa z kilkoma sarenkami. Dziękujemy za zdjęcia i czekamy na fotograficzną dokumentację całej rodziny, może niebawem zjawią się w komplecie. Wygląda na to, że koziołek czuje się tam dobrze i bezpiecznie. Piękny jest!

Znowu pada, więc pajęczyny z kropelkami są na czasie, a jak się rozpogodzi, to i tak będą kropelki rosy. Ciekawostka- w swoich utworach Stefan Żeromski nie użył ani razu słowa pajęczyna, a pająka „dostrzegł” pięć razy (Jan Chmielewski Przyroda w twórczości Stefana Żeromskiego Kielce 1999)

J.J.

Po kilku dniach palącego słońca wreszcie spadł upragniony deszcz, dający życie naszym kwiatom, owocom, drzewom, a i nam ludziom pozwolił przyjemnie odpocząć od upałów. Wszystko ożyło.

Fotorelacja z mojego ogrodu po deszczu.

ZP

Gdzie podczas upału zażyć ochłody?

Może uda nam się namówić Was na mały spacer w lesie, w którym rośnie większość drzew liściastych. W Kielcach to tylko kilkanaście minut jazdy autobusem miejskim, czy samochodem, a dla mieszkańców przedmieść na piechotę, by znaleźć się w takim innym świecie. Na ścieżkach jest cień, lekki przewiew powietrza i chłodniej nawet o ok. 5 stopni. Dodatkową korzyścią są gotowe do jedzenia czarne jagody i pojawiające się już grzyby. Słońce usiłując przedrzeć się przez gęstwinę liści tworzy na pniach drzew i na poszyciu ciekawego kształtu plamy.

Oczywiście kleszcze skaczące na człowieka należy między bajki włożyć, ale ocierając się o krzaki można nieświadomie kleszcza zabrać. Dlatego po powrocie do domu warto od razu wziąć prysznic i obejrzeć się dokładnie. Z lasu jeszcze nigdy kleszcza nie przyniosłem, a z ogrodu wiele razy.

JJ

Dziękujemy koledze Jackowi za świetny pomysł i interesującą fotorelację ze spaceru po kieleckim lesie.

Ostatnio Słońce podczas zachodu dziwne kształty przybiera i dziwne twory na niebie podświetla. A na jego zniknięcie czatują Wenus i Księżyc – najbardziej widoczne po zmroku na naszym niebie. Księżyc zwykle wcześniej się pokazuje, a tu podczas lipcowej pełni, kiedy zbliżył się do Ziemi jak rzadko kiedy, spłatał figla. Pierwszej nocy, z poniedziałku na wtorek, schował się za chmurami, a drugiej nie dość, że wzeszedł dopiero nad ranem, to również uciekał za chmurki.

J.J.